Dün ailece yemeğe gittik. Yoshi'nin annesi ve babası bizi yemeğe çıkarttı desem daha doğru olur yani. Bütün gece sohbet ettik. Tabii ki gözde konu bebekti.
Bir ara konu gelin- kaynana ilişkisine geldi. Sadece Türklerde yok gelin-kaynana kapışması, Japonya'da da çok sert geçiyormuş. Muş diyorum çünkü maşallah 7,5 senedir biz anneyle bırakın yüksek sesi imada bile bulunmadık birbirimize.
Anne karakter olarak sakin, güleryüzlü ve açık görüşlü bir insan. En başından beri hem benim yaşımı hem de kültür farkını unutmadan yaklaştı bana. Hiç japonca konuşamazken bile ingilizce anlaşmaya çalışıyorduk. İlk zamanlar japonca anne ve babayı karıştırdığım için onlara türkçe anne ve baba diyordum. Sonra dili öğrendiğimde düzeltmek istedim ama buna karşı çıktılar. Hala anne ve baba diye sesleniyorum onlara.

Anne dün bütün gün karnımı okşadı. Bu arada anneye sordum 'sana nasıl seslenmesini istersin' diye. Yani japonca nene mi, türkçe babaanne mi diye. O da babaanne desin dedi :) Bunu duymak beni çok mutlu etti. Çünkü torunu türkçe konuştuğu için fırtınalar koparan japon babaanneler de biliyorum.
Gerçekten çok şanslıyım. Hem Yoshi hem de ailesi bir gün bile bana 'sen yabancısın' demeyi bırak imasında bile bulunmadılar.

Yabancı evliliklerde en önemli nokta aslında bu bence. Sen yabancısın sus, sen bilmezsin, sen anlamazsın tavrına girilirse eğer o evlilik ya uzun sürmez ya da çok fırtınalı geçer.

Tabii ben de hiçbir zaman yabancıyım diye özel ilgi ya da anlayış beklemedim. Tam tersi anlamaya, öğrenmeye ve onların kültürüne uyumlu olmaya çalışıyorum en başından beri. Aslında iki tarafında ortak emeği yani bizim bu ilişkimiz.

Neyse dün annenin kendine türkçe seslenmesini istemesi çok hoşuma gitti benim. Tabii son kararı bizim kız verecek Allah'ın izniyle. Hele bir gelsin, hele bir konuşsun :) Merakla beklemedeyiz yani!